Martín Varela: «Non ter unha orde fixa do traballo motívame para pensar diferente» O ferrolán, que estudou Historia da Arte, é xestor cultural nunha compañía de produción de eventos

S. PÉREZ

Coa historia de Martín Varela (Ferrol, 1996), a crenza de que a mellor elección sempre será aquela pola que sintas paixón adquire todo o sentido. El di que grazas á liberdade que tivo á hora de escoller o que estudar, a súa etapa na universidade converteuse en algo así como un templo onde aprender era case un xogo.

—Tiñas clara a aposta pola Historia da Arte?

—A miña decisión foi no último momento. Non tiven a materia de Historia da Arte ata segundo de bacharelato, e aí descubrín un mundo que me encantaba. Eu sabía que algo de humanidades ía ser, pero tiven dúbidas. Tomei a decisión baseándome no que máis me gustaba, non pensando no que ía traballar despois. Con perspectiva, iso é o que me parece máis valioso. Afortunadamente, non me vin forzado máis alá da miña propia liberdade. Que case fose un xogo aprender. Foi imprescindible o apoio na casa e a motivación do profesorado.

—Remataches traballando no mundo da cultura logo de estudar Historia da Arte.

—O meu perfil é bastante raro. Dende pequeno levo dedicándome ao mundo da maxia. De forma paralela aos estudos regrados fun desenvolvendo o meu propio camiño dentro da maxia. Antes de rematar a carreira empecei a colaborar coa compañía Thinking Up Events, e no ano 2018 organizamos o festival de maxia de Ferrol. Fun moi afortunado, pois ao rematar de estudar xa comecei a traballar con eles como xestor cultural. De xeito paralelo, fun facer un mestrado de xestión cultural a Madrid.

—Un día de traballo normal como é?

—Non hai días normais, de rutina. A min é unha das cousas que máis me gustan deste traballo. Cada proxecto que facemos é diferente. Traballo no festival de ilusionismo e combino unha parte de xestión e de dirección artística coa parte operativa de produción. O mundo das artes escénicas é multidisciplinar. Por exemplo, dependendo dun caso ou doutro, podo seleccionar os artistas, deseñar a programación ou establecer obxectivos. Cando organizamos o concerto no Monte do Gozo de Alejandro Sanz centreime na xestión operativa, no campo da produción e organización do traballo. Sempre con esa sensibilidade do mundo cultural.

—O horario é sempre o mesmo?

—Si, sempre é o mesmo horario. Cando a carga de traballo é maior, compensámolo despois dalgún xeito. Teño bastante liberdade, algo que eu persoalmente agradezo.

—É o teu posto soñado?

—Non sei cando me cansarei, chegará un momento no que a enerxía se me esgote. Agora mesmo este posto adáptase ás miñas inquedanzas, son unha persoa que intenta vivir de forma creativa profesionalmente. Non ter unha orde fixa do traballo motívame a pensar dun xeito diferente.

—A inserción laboral…

—É un problema. Parte dos meus compañeiros de carreira están no mundo da investigación, dos museos e outros non están vinculados á historia. O que si que é certo e que non atopo xente que se arrepinta de estudar esta carreira.

—Que é o mellor do teu traballo?

—O que máis valoro é que a miña voz se escoita, que as miñas ideas teñen sentido. Apostaron por min cando a única experiencia que tiña era a que acadara con eles nas primeiras colaboracións.

—E o peor?

—O que menos é o papeleo. Non esperaba ter que dedicarlle tanto tempo á burocracia. De todos os xeitos, entendo que é algo necesario.

—Hai algún consello que che gustaría que che desen?

—A min déronmo. É moi fácil dicilo no aire pensando que todo depende de nós mesmos… Se podemos facer o que queremos, o que nos gusta… Ese é o mellor consello que me deron. Escoitarme a min mesmo e tirar por aí.